ای جهان را دفین به دست تو در چون معادن هزار سرمایه دولتت را دوام همخانه مدتت را زمانه همسایه گردن و گوش آفرینش را رسمهای تو گشته پیرایه جود را پروریده همت تو راست چونان که طفل را دایه ملکی در محاسن و اخلاق زان نداری محاسن و خایه آفتابی و در مراتب جاه آفتابت فروترین پایه چیست کز تابش تو در نورند همه آفاق و بنده در سایه انوری : دیوان اشعار : مقطعات : شمارهٔ ۴۲۸ - از لالابک تقاضایی کند گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/28759