کسی کز غمزه‌یی صد عقل بندد گر او بر ما نخندد پس که خندد؟ اگر تسخر کند بر چرخ و خورشید بود انصاف و انصاف آن پسندد دلا می‌جوش همچون موج دریا که گر دریا بیارامد بگندد چو خورشیدی و از خود پاک گشتی ز تو چنگ اجل جز غم نرندد شکرشیرینی گفتن رها کن ولیکن کان قندی چون نقندد مولوی : دیوان شمس : غزلیات : غزل شمارهٔ ۶۷۳ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/3297