ای عشق که جمله از تو شادند وز نور تو عاشقان بزادند تو پادشهی و جمله عشاق هم رنگ تو پادشه نژادند هر کس که سری و دیده‌یی داشت دیدند تو را سری نهادند خورشید تویی و ذره از توست وان نور به نور باز دادند چون بوی عنایت تو باشد زالان همه رستم جهادند چون از بر تو مدد نباشد گر حمزه و رستمند بادند ای دل برجه که ماه رویان از پردهٔ غیب رو گشادند مستند و طریق خانه دانند زیرا که نه مست از فسادند تا عشق زید زیند ایشان تا یاد بود همه به یادند مولوی : دیوان شمس : غزلیات : غزل شمارهٔ ۶۹۰ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/3314