همه را بیازمودم ز تو خوش ترم نیامد چو فرو شدم به دریا چو تو گوهرم نیامد سر خنب‌ها گشادم ز هزار خم چشیدم چو شراب سرکش تو به لب و سرم نیامد چه عجب که در دل من گل و یاسمن بخندد؟ که سمن بری لطیفی چو تو در برم نیامد ز پی­ات مراد خود را دو سه روز ترک کردم چه مراد ماند زان پس که میسرم نیامد؟ دو سه روز شاهی­ات را چو شدم غلام و چاکر به جهان نماند شاهی که چو چاکرم نیامد خردم بگفت برپر ز مسافران گردون چه شکسته پا نشینی که مسافرم نیامد؟ چو پرید سوی بامت ز تنم کبوتر دل به فغان شدم چو بلبل که کبوترم نیامد چو پی کبوتر دل به هوا شدم چو بازان چه همای ماند و عنقا که برابرم نیامد؟ برو ای تن پریشان تو و آن دل پشیمان که ز هر دو تا نرستم دل دیگرم نیامد مولوی : دیوان شمس : غزلیات : غزل شمارهٔ ۷۷۰ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/3394