دل دوش ز لعلِ همچو قندش میسوخت جان نیز ز زلفِ چون کمندش میسوخت خورشید سپر فکنده میرفت خجل تا روز و شبِ تیره سپندش میسوخت عطار نیشابوری : مختارنامه : باب سی و چهارم: در صفتِ آمدن معشوق : شمارهٔ ۲۷ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/35502