گرم درآ و دم مده باده بیار و غم ببر ای دل و جان هر طرف چشم و چراغ هر سحر هم طرب سرشته‌یی هم طلب فرشته‌یی هم عرصات گشته‌یی پر ز نبات و نیشکر خیز که رسته خیز شد روز نبات ریز شد با خردم ستیز شد هین بربا ازو خبر خوش خبران غلام تو رطل گران سلام تو چون شنوند نام تو یاوه کنند پا و سر خیز که روز می‌رود فصل تموز می‌رود رفت و هنوز می‌رود دیو ز سایه عمر ای بشنیده آه جان باده رسان ز راه جان پشت دل و پناه جان پیش درآ چو شیر نر مست و خراب و شاد و خوش می‌گذری ز پنج و شش قافله را بکش بکش خوش سفری‌ست این سفر لحظه به لحظه دم به دم می بده و بسوز غم نوبت توست ای صنم دور تواست ای قمر عقل رباست و دل ربا در تبریز شمس دین آن تبریز چون بصر شمس در اوست چون نظر گر چه بصر عیان بود نور درو نهان بود دیده نمی‌شود نظر جز به بصیرتی دگر مولوی : دیوان شمس : غزلیات : غزل شمارهٔ ۱۰۲۱ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/3645