مطربا در پیش شاهان چون شده‌ستی پرده دار برمدار اندر غزل جز پرده‌های شاهوار بندگانشان دلخوشان و بندگی‌شان بی‌نشان خوان‌هاشان بی‌خمیر و باده‌هاشان بی‌خمار دیده بینای مطلق در میان خلق و حق از همه خلقش گزیر و بر همه فرمان گزار همچو خور عالم فروز و همچو گردون سرفراز هم کلید هشت جنت هم برون از پنج و چار سجده آرد پیش ایشان بانماز و بی‌نماز پیش ایشان سبز گردد شوره خاک و سبزه زار مولوی : دیوان شمس : غزلیات : غزل شمارهٔ ۱۰۶۴ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/3688