کعبهٔ وصل تو پناه منست طاق ابروت قبله گاه منست چشم فتان مست خونریزت خود زبیداد خود پناه منست خود ره لشگر غمت دادم غارت خان و مان گناه منست بنگاهی اگر خراب شدم چشم مست تو عذرخواه منست شد دلم خون زروی گلگونت اشک خونین من گواه من است روی و راه دگر نمیدانم لطف و قهر روی و راه منست فیض روز تو هم تیره از آنست بخت من هم سیه ز آه منست فیض کاشانی : دیوان اشعار : غزلیات : غزل شمارهٔ ۹۰ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/37450