ز خویش دست نداریم هرچه بادا باد سری ز پوست بر آریم هرچه بادا باد اگر چه تخم محبت بلا ببار آرد ببوم سینه بکاریم هرچه بادا باد گذر کنیم ز جان و جهان بدوست رسیم ز پوست مغز بر آریم هرچه بادا باد رهی که دیده‌وران پر خطر نشان دادند بدیده ما بسپاریم هرچه بادا باد اگر چه گریهٔ ما را نمیخرند بهیچ ز دیده اشک بباریم هرچه بادا باد اگر چه قابل عزت نه‌ایم از ره عجز بر آستانش بزاریم هرچه بادا باد بقصد دشمن پنهان خویشتن دستی ز آستین بدر آریم هرچه بادا باد کنیم محو ز خود نقش خود نگار نگار بلوح سینه نگاریم هرچه بادا باد چو فیض بر سر خاک اوفتیم پیش از مرگ عزای خویش بداریم هرچه بادا باد فیض کاشانی : دیوان اشعار : غزلیات : غزل شمارهٔ ۲۲۲ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/37582