بوی رحمان از یمن آمد دل و جان تازه شد دل چه و جان چه جهان از بوی رحمان تازه شد آن شراب کهنه چون بر سر دوید از لطف آن هم دماغ و هم دل و هم عقل و هم جان تازه شد نفخهٔ بگذشت زان بو بر زمین و آسمان هم زمین و هم زمان هم چرخ گردان تازه شد زان نسیمی در چمن شد سرو از رفتار ماند گل تجلی کرد و بانگ عندلیبان تازه شد نفخهٔ زان رفت تا عقبی قیامت زان طپید عالمی از نو بنا شد جان بجانان تازه شد نفخهٔ زان در نعیمستان جنت اوفتاد هم بهشت و هم حور و غلمان تازه شد چون نقاب زلف از روی چو مه یکسو فکند ظلمت کفر از میان برخواست ایمان تازه شد فیض در طور حقیقت شعرهای تازه گفت شاعرانرا هم ز نظمش طرز دیوان تازه شد فیض کاشانی : دیوان اشعار : غزلیات : غزل شمارهٔ ۳۲۲ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/37685