ببین دلی که نگردد ز جان سپاری سیر
اسیرعشق نگردد ز رنج و خواری سیر
ز زخمهای نهانی که عاشقان دانند
به خون دراست و نگردد ز زخم کاری سیر
مقیم شد به خرابات و جمله رندان را
خراب کرد و نشد از شراب باری سیر
هزار جان مقدس سپرد هر نفسی
دران شکار و نشد جان از آن شکاری سیر
مثال نی ز لب یار کام پرشکراست
ولیک نیست چو نی از فغان و زاری سیر
بگفت تو ز چه سیری بگفتم از جز تو
ولیک هیچ نگردم از آنچه داری سیر
نه شهر و یار شناسیم ای مسلمانان
از آن که نیست دل از جام شهریاری سیر
هوای تو چو بهاراست و دل ز توست چو باغ
که باغ مینشود از دم بهاری سیر
چو شرمسارم از احسان شمس تبریزی
که جان مبادا از این شرم و شرمساری سیر
مولوی : دیوان شمس : غزلیات : غزل شمارهٔ ۱۱۵۲
گوهرین (گنجینه های مکتوب)
https://gowharin.ir
https://gowharin.ir/gowhar/3776