مه تو یار ندارد جز او تو یار مگیر رخش کنار ندارد ازو کنار مگیر جهان شکارگهی دان ز هر طرف صیدی درآ چو شیر به جز شیر نر شکار مگیر هوای نفس مهاراست و خلق چون شتران به غیر آن شتر مست را مهار مگیر وجود جمله غباراست تابش از مه ماست به ماه پشت میار و ره غبار مگیر بران ز پیش جهان را که مار گنج تواست تواش به حسن چو طاووس گیر و مار مگیر چو خلق بر کف دستت نهند چون سیماب ز عشق بر کف سیماب شو قرار مگیر به حس دست بدان ار چه چشم تو بسته‌ست ز گلشن ازلی گل بچین و خار مگیر به بوی آن گل بگشاد دیده یعقوب نسیم یوسف ما را ز کرته خوار مگیر کی است یوسف جان؟ شاه شمس تبریزی به غیر حضرت او را تو اعتبار مگیر مولوی : دیوان شمس : غزلیات : غزل شمارهٔ ۱۱۵۳ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/3777