شدم آتش از غم او که مگر دمی کنم جا چو درون سنگ آتش بدل چو سنگ او من پری خیالش آید ز سرم خرد رباید بچه سان رهم ندانم ز خیال شنگ او من نچنان نهنگ عشقش بدمم فرو کشیده که خلاصیی توانم ز دم نهنگ او من تن من چه خاک گردد همه گلستان برویم که شوم ببوی او من که شوم برنگ او من اگراو زند به تیرم و گر او زند بسنگم نرم ز پیش تیرش نجهنم ز سنگ او من بجفاش صلح کردم ببلاش دل نهارم نکشم ز کوی او پا نرهم ز چنگ او من همه اوست خیر و خوبی همه من نیاز و زاری همه عز و فخر من او همه ننگ و عار او من دل و دین عمر دادم بهواش فیض و رفتم نگرفته هیچ کامی ز دهان تنگ او من فیض کاشانی : دیوان اشعار : غزلیات : غزل شمارهٔ ۷۷۰ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/38133