تن بی جانم و جانم توئی تو سراپا کفر و ایمانم توئی تو چو با خویشم نه سر دارم نه سامان چو با تو سر تو سامانم توئی تو غم دل تنگی من هم منم من خوشیهای فراوانم توئی تو ز خود سر تا بپا اندوه و دردم سرور سور و درمانم توئی تو بکی بی برگ بی بر خار خشکم برو برگ بهارانم توئی تو گرسنه تشنه عریانم بخود من شراب و جامه و نانم توئی تو منم فاسد توئی اصلاح فاسد منم عصیان و غفرانم توئی تو منم هر بد توئی هر نیک و نیکی کنم گر نیکی احسانم توئی تو قبولم گر کنی یارد تو دانی اسیرم بنده سلطانم توئی تو دل و جان هر دو در بند غم تست توئی دلدار و جانانم توئی تو ندارم بیتو جانی یا دلی من هم این من تو هم آنم توئی تو بفریاد دل اشکسته‌ام رس رحیم من تو رحمانم توئی تو انینم از تو و بهر تو باشد غیاث جان لهفاتم توئی تو حنینم از تو و سوی تو باشد توئی حنان و منانم توئی تو اگر فیضم توئی فیاض آن فیض و گر هم محسن احسانم توئی تو فیض کاشانی : دیوان اشعار : غزلیات : غزل شمارهٔ ۸۰۷ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/38170