شب و روز در ره تو من مبتلا نشسته تو گذر کنی نگوئی تو کئی چرا نشسته ز تو کار بسته دارم دل و جان خسته دارم بدر طبیب عشقم بامیدها نشسته چه شود همین تو باشی ره مدعی نباشد من و شمع ایستاده تو بمدعا نشسته ز دو چشم نیم خفته باشاره نکته گفته که برد دل نهفته بکمین ما نشسته بتو کی رسد نگاهم که ز زلف و چشم و ابرو برهش سلاح داران همه جابجا نشسته بتو چون رسد فغانم چو پر از صداست کویت ز فغان داد خواهان که براهها نشسته همه رنج و محنت و غم همه درد و سوز و ماتم سپه بلای عشقت چه بجان ما نشسته ره خیر ا گر بپوئی دل خستهٔ بجوئی چو ملک چو حور بینی بدر دعا نشسته چو ز دست فیض آید به جز از فغان و ناله چکنم بغیر زاری من در بلا نشسته فیض کاشانی : دیوان اشعار : غزلیات : غزل شمارهٔ ۸۲۳ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/38186