ای وصالت آرزوی جان غم فرسود من خود چه باشد جز تو و دیدار تو مقصود من مایه عمرم شد و سود من از عشقت فراق این بد از بازارسودایت زیان و سود من تو طبیب و من چنین بیمار و شربت خون دل با چنین تیمارگی ممکن بود بهبود من؟ آه دود آلود من، روزی خرابیها کند هان هذر کن زینهار از آه دود آلود من! سلمان ساوجی : دیوان اشعار : غزلیات : غزل شمارهٔ ۳۲۰ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/38730