قوی و بزرگ و سرافراز و سرخ رو ناگه به آرزوی تو برخاستم ز مسکن خویش چو در جناب تو آمد شدم دراز کشید برفت آب و هوس کم شد و ندامت پیش روا مدار کنون باز پس روم ز درت به خود فرو شده گریان و سر فکنده به پیش سلمان ساوجی : دیوان اشعار : قطعات : قطعه شمارهٔ ۱۱۲ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/38911