یار درآمد ز باغ بی‌خود و سرمست دوش توبه کنان توبه را سیل ببرده‌‌ست دوش عاشق صدساله‌‌‌ام توبه کجا من کجا توبهٔ صدساله را یار دراشکست دوش بادهٔ خلوت نشین در دل خم مست شد خلوت و توبه شکست مست برون جست دوش ولوله در کو فتاد عقل درآمد که داد محتسب عقل را دست فروبست دوش مولوی : دیوان شمس : غزلیات : غزل شمارهٔ ۱۲۷۸ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/3902