چو گل ز دست تو جیب دریده ای دارم چو لاله دامن در خون کشیده ای دارم به حفظ جان بلا دیده سعی من بیجاست که پاس خرمن آفت رسیده ای دارم ز سرد مهری آن گل چو برگهای خزان رخ شکسته و رنگ پریده ای دارم نسیم عشق کجا بشکفد بهار مرا؟ که همچو لاله دل داغدیده ای دارم مرا زمردم نا اهل چشم مردمی است امید میوه ز شاخ بریده ای دارم کجاست عشق جگر سوز اضطراب انگیز؟ که من به سینه دل آرمیده ای دارم صفا و گرمی جانم از آن بود که چو شمع شرار آهی و خوناب دیده ای دارم مرا چگونه بود تاب آشنایی خلق؟ که چون رهی دل از خود رمیده ای دارم رهی معیری : غزلها - جلد دوم : از خود رمیده گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/39481