ستمکشی‌ که به جز گریه‌اش نشا‌ید و خندد قیامت است که چون زخم لب گشاید و خندد هوس‌پرستی این اعتبار پوچ چه لازم که همچو صفر به درد سرت فزاید و خندد چو شمع منصب وارستگی مسلم آنکس که تیغ حادثه تاجش ز سر رباید و خندد درین زیانکده چندان ‌کف فسوس نسایی که جوش آبله آیینه‌ات نماید و خندد شرار کاغذ و آمال ماست توام غفلت که زندگی دو نفس بیشتر نپاید و خندد حذر ز صحبت آنکس ‌که بی‌تأمل معنی به هر حدیث‌ که‌ گو‌یی ز جا درآید و خندد خطاست چشم‌ گشودن به روی باخته شرمی که هر برهنه‌ که بیند به پیشش آید و خندد جه ممکن است شود منفعل ز غیبت یاران دهن دریده قفایی‌که باد زاید و خندد مثال عبرت اشیا درین بساط تحیر کمین‌گر است‌ که‌ کس آینه زداید و خندد درتن جنونکده این است ناگزیر طبایع که نالد و تپد و گرید و سراید و خندد دل‌گرفتهٔ بید‌ل نیافت جای شکفتن مگر چو صبح ازین خاکدان برآید و خندد بیدل دهلوی : غزلیات : غزل شمارهٔ ۹۶۵ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/42057