بزن آن پردهٔ دوشین که من امروز خموشم ز تف آتش عشقت من دلسوز خموشم منم آن باز که مستم ز کله­بسته شدستم ز کله چشم فرازم ز کله­دوز خموشم ز نگار خوش پنهان ز یکی آتش پنهان چو دل­‌افروخته گشتم ز دلفروز خموشم چو بدیدم که دهانم شد غماز نهانم سخن فاش چه گویم که ز مرموز خموشم به ره عشق خیالش چو قلاووز من آمد ز رهش گویم لیکن ز قلاووز خموشم ز غم افروخته گشتم به غم آموخته گشتم ز غم ار ناله برآرم ز غم­آموز خموشم مولوی : دیوان شمس : غزلیات : غزل شمارهٔ ۱۶۱۴ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/4238