تو گواه باش خواجه که زتوبه توبه کردم بشکست جام توبه چو شراب عشق خوردم به جمال بی­‌نظیرت به شراب شیرگیرت که به گرد عهد و توبه نروم دگر نگردم به لب شکرفشانت به ضمیر غیب­‌دانت که نه سخرهٔ جهانم نه زبون سرخ و زردم به رخ چو آفتابت به حلاوت خطابت که هزارساله ره من زورای گرم و سردم به هوای همچو رخشت به لوای روح‌­بخشت که به جز تو کس نداند که کی­‌ام چگونه مردم به سعادت صباحت به قیامت صبوحت که سجل آسمان را به فر تو درنوردم هله ای شه مخلد تو بگو به ساقی خود چو کسی ترش درآید دهدش ز درد دردم هله تا دوی نباشد کهن و نوی نباشد که درین مقام عشرت من از آن جمع فردم بدهش از آن رحیقی که شود خوشی عشیقی که ز مستی و خرابی برهد زعکس و طردم نه درو حسد بماند نه غم جسد بماند خوش و پاک باز آید به سوی بساط نردم به صفا مثال زهره به رضا بسان مهره نه نصیبه­‌جو نه بهره که ببردم و نبردم بپریده از زمانه زهوای دام و دانه که درین قمارخانه چو گواه بی‌نبردم پس ازین خموش باشم همه گوش و هوش باشم که نه بلبلم نه طوطی همه قند و شاخ وردم مولوی : دیوان شمس : غزلیات : غزل شمارهٔ ۱۶۱۹ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/4243