فلکا بگو که تا کی گله‌­های یار گویم؟ نبود شبی که آیم ز میان کار گویم ز میان او مقامم کمر است و کوه و صحرا بجهم ازین میان و سخن و کنار گویم ز فراق گلستانش چو در امتحان خارم برهم ز خار چون گل سخن از عذار گویم همه بانگ زاغ آید به خرابه­‌های بهمن برهم ازین چو بلبل صفت بهار گویم گرهی زنقد غنچه بنهم به پیش سوسن صفتی ز رنگ لاله به بنفشه‌­زار گویم بکشد ز کبر دامن دل من چو دلبر آید بدرد نظر گریبان چو زانتظار گویم بنهد کلاه از سر خم خاص خسروانی بجهد ز مهر ساقی چو من از خمار گویم مولوی : دیوان شمس : غزلیات : غزل شمارهٔ ۱۶۲۶ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/4250