خیز و به جلوه آب ده، سرو چمن تراز را آب و هوا ز باده کن، باغچه ی نیاز را صورت حال چون شود، بر تو عیان که همچو سرو ناز تو جنبش از قلم ، چهره گشای راز را آه که طبل جنگ و آن گه به گاه آشتی چاشنی ستم دهد، لطف الم گداز را تا حرم فرشتگان از دل و دین تهی شود رخصت جلوه ای بده، حجله نشین ناز را ای که گشود چشم جان ، در طلب حقیقتی طرف نقاب بر فکن ، پردگی حجاز را شربت ناز را کند، تلخ به کام دلبران عرفی اگر بیان کند، چاشنی نیاز را عرفی شیرازی : غزلها : غزل شمارهٔ ۷ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/42815