آنی که پای تا به سرت عجب طاعت است شب زنده داریت بتر از خواب غفلت است خواهی به کعبه رو کن و خواهی یه سومنات دل بد مکن که شش جهت از بهر طاعت است بیرون بود حلاوت و تلخی و مدح و ذم رد و قبول با همه از روی عادت است احباب را سلام و دعایی ضرور نیست این شیوه ها وسیله ی مهر و محبت است غافل مرو که تا در بیت الحرام عشق صد منزل است و منزل اول قیامت است عرفی مخوان به شاعر بی فضل شعر خویش نزد حکیم بر که نه شعر است، حکمت است عرفی شیرازی : غزلها : غزل شمارهٔ ۴۵ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/42853