منزل گه دل ها همه کاشانه ی عشق است هر جا که دلی گم شده در خانه ی عشق است ویرانه ی جاوید بماند دل بی عشق آن دل شود آباد که ویرانه ی عشق است فرزانه در آید به پری خانه ی مقصود هر کس که در این بادیه دیوانه ی عشق است پیمانه ی زهر فلکم تلخ نسازد این حوصله تلخی کش پیمانه ی عشق است هر کس به لبش گرم شود چشم تبسم با او ننشینند که بیگانه ی عشق است عرفی دل و دین باخته ای دلخوش او باش این ها ثمر کاشتن دانه ی عشق است عرفی شیرازی : غزلها : غزلها : غزل شمارهٔ ۶۶ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/42874