مگر زمانه اسیر کمند آه من است که باز بالش امید تکیه گاه من است ز دیدن هوس، پاک بین شود چون عشق دمی که حسن تو آلوده ی نگاه من است صحیفه ای که نگردد به آب رحمت پاک گمان برم که سیه نامه ی گناه من است دو عالم از اثر شعله ی جمالت سوخت به جر شعاع محبت که در پناه من است عرفی شیرازی : غزلها : غزل شمارهٔ ۹۰ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/42898