اگر چه راه به عیب تو کس عیان نبرد گمان مبر که به عیب تو کس گمان نبرد ز مکر نفس حذرکن، که هیچ کس حرفی نیاورد که دو صد گوهر از میان نبرد ترحمی که به بستر فتاده چشمهٔ خور چنانکه برگ گلش زنند جان نبرد جهان مهر و وفا را فدا شوم ، که در او کسی گمان عداوت به آسمان نبرد عرفی شیرازی : غزلها : غزل شمارهٔ ۱۸۵ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/43239