برهمن کی ره اسلام از بیم و ستم گیرد بهل تا سوی دیر آید، اجازت از صنم گیرد طواف کعبه کردم با دل پر آتش و ترسم که ناگه شعله در بال مرغان حرم گیرد اگر آزاد گردد دل ز سوز آتش دوزخ ز صد دریای آتش ، آفت یک شعله کم گیرد ز آه سرد زاهد تیره گشت آیینهٔ ایمان دلا عکسی بیفکن تا فروغ جام جم گیرد خیال چشم اوچون با خود ازعالم برد عرفی هزاران فتنه و آشوب در شهر عدم گیرد عرفی شیرازی : غزلها : غزل شمارهٔ ۲۳۷ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/43291