کاش آن کسان که منعم از آن تند خو کنند صد دل نموده وام و نیم نگاهی به او کنند این تشنگی به جام و قدح کم نمی شود با ساقیان بگو که فکر سبو کنند این است التماس که ما را پس از وفات رندان باده نوش به می شست و شو کنند نازم به غمزه اش که ز شوق خدنگ او آسودگان حیات دگر آرزو کنند عرفی چه بیم داری از آسیب دلبران بگذار تا به جان تو ناخن فرو کنند عرفی شیرازی : غزلها : غزل شمارهٔ ۲۷۰ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/43324