دل و جان بردگی بودند و من افسانه شان کردم چراغ خانقاه شیخ و آتش خانه شان کردم ز بیم هجر و امید وصال آشفته دل بودم ز حیرت آشنا گشتم، ز خود بیگانه شان کردم ز سوز مهوشان درد چندان سوختم خود را که بر شمع مزار خویش پروانه شان کردم سبوها دوش در مستی شکستم، لیک یک یک را دگر بر چیدم و بوسیدم و پیمانه شان کردم به بزم بی غمان دوشینه بودم میهمان، عرفی ز بس کز بهر دل بگریستم دیوانه شان کردم عرفی شیرازی : غزلها : غزلها : غزل شمارهٔ ۴۵۳ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/45873