نیشی گرفته سینهٔ خویش ریش می کنیم تا هست فرصتم ادب خویش می کنیم نایاب گوهریست مرادم و گر نه من دریوزه از نوانگر و درویش می کنیم بیهوده رفتنم ز فروماندگی به است تا خضر نیست رهبری خویش می کنیم دانم که نیست چاره و هر دم ز اضطراب آزار عقل مصلحت اندیش می کنیم عرفی اگر ز کاوش دل مانده ام چه باک ناخن ز کار شد، طلب نیش می کنیم عرفی شیرازی : غزلها : غزل شمارهٔ ۵۰۷ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/45927