ما غرقهٔ آبیم چنین تشنه عجیبست در خانهٔ خویشیم و غریبیم غریبست در عین وصالیم و گرفتار فراقیم ما دور ز یاریم ولی یار قریبست درماندهٔ دردیم ولی خرم و شادیم ما را چه غم از درد چو محبوب طبیبست در دیدهٔ مجنون همه جا صورت لیلی است در چشم محبان همه معنی حبیب است ای عقل تو مخموری و من عاشق سرمست غوغا مکن ای خواجه که این هردو حبیبست لاهوت تو چون موسی و ناسوت تو مابوت معنی تو چون موسی و صورت چو صلیبست مائیم که معشوق خود و عاشق خویشیم هم سید و هم بنده نظر کن که حبیبست شاه نعمت‌الله ولی : غزلیات : غزل شمارهٔ ۲۰۵ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/46180