ای خدا این وصل را هجران مکن سرخوشان عشق را نالان مکن باغ جان را تازه و سرسبز دار قصد این مستان و این بستان مکن چون خزان بر شاخ و برگ دل مزن خلق را مسکین و سرگردان مکن بر درختی کاشیان مرغ توست شاخ مشکن، مرغ را پران مکن جمع و شمع خویش را برهم مزن دشمنان را کور کن، شادان مکن گر چه دزدان خصم روز روشنند آنچه می‌خواهد دل ایشان مکن کعبهٔ اقبال این حلقه‌ست و بس کعبهٔ اومید را ویران مکن این طناب خیمه را برهم مزن خیمهٔ توست آخر ای سلطان مکن نیست در عالم ز هجران تلخ‌تر هرچه خواهی کن، ولیکن آن مکن مولوی : دیوان شمس : غزلیات : غزل شمارهٔ ۲۰۲۰ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/4644