هرکه فانی شود بقا یابد خوش بقائی از این فنا یابد آنکه نام و نشان خود گم کرد آنچه گم کرده است وایابد بنده ای کو گدای سلطان است پادشاهی دو سرا یابد هر که با بینوا دمی دم زد خوش نوائی ز بینوا یابد غرق بحر محیط هر که شود عین ما را به عین ما یابد عشق مست است و عقل مخمور است ذوق مستان ما کجا یابد نعمت الله که نور دیدهٔ ماست نور او را به دیده ها یابد شاه نعمت‌الله ولی : غزلیات : غزل شمارهٔ ۶۱۳ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/46588