خوش در میخانه را بگشاده اند باده نوشان را صلائی داده اند در خرابات مغان رندان ما بر در میخانه مست افتاده اند جام می بر دست و مستانه مدام سر به پای خم می بنهاده اند خرقهٔ خود را به می شستند پاک فارغ از تسبیح و از سجاده اند بندگان سیدند از جان و دل از همه ملک و ملک آزاده اند شاه نعمت‌الله ولی : غزلیات : غزل شمارهٔ ۸۰۳ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/46778