در محیطی فکنده ام زورق که دو عالم در اوست مستغرق نتوان زورق از محیط شناخت یا وجود محیط از زورق نور خوشید در سپهر یکی است شد مرتب میان صبح و شفق هو هو لا اله الا هو نیک دریاب سر این مغلق خود پرستی و ما و من گوئی راه گم کرده ای ایا احمق دیدهٔ ما ندید غیری را تا گشودیم دیده را بر حق نعمت الله جام می بخشد تا بنوشید راوق مطلق شاه نعمت‌الله ولی : غزلیات : غزل شمارهٔ ۹۸۴ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/46959