گر بر افروزد آتش در دم عالمی سوخته شود در دم مرد گردن به بند در دینم کشتهٔ عشق و مردهٔ دردم داده ام دل بدست باد صبا به هوائی که خاک او گردم فاش کردند راز پنهانم اشک گلگون و چهرهٔ زردم ساقیا جام می به سید ده که من از توبه توبه ای کردم شاه نعمت‌الله ولی : غزلیات : غزلیات : غزل شمارهٔ ۱۰۴۰ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/47015