دل در آن زلف پرشکن بستیم لاجرم توبه باز بشکستیم مدتی عقل درد سر می داد عشق آمد ز عقل وارستیم خلوت دیده را صفا دادیم با خیال نگار بنشستیم ما ز خود فانی و به او باقی ما به خود نیست و به او هستیم جان ما راست ذوق پیوسته جان به جانان خویش پیوستیم عقل مخمور را چه کار اینجا ما حریفان رند سرمستیم بندگانه به خدمت سید کمری بر میان جان بستیم شاه نعمت‌الله ولی : غزلیات : غزل شمارهٔ ۱۱۴۲ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/47117