ما بندهٔ مطلق خدائیم فرزند یقین مصطفائیم در مجمع انبیا حریفیم سر حلقهٔ جلمه اولیائیم او با ما ، ما ندیم اوئیم آیا تو کجا و ما کجائیم مستیم ز شراب وحدت عشق مستانه سرود می سرائیم تا واصل ذات خویش گشتیم با هر صفتی دمی سرائیم یک معنی و صدهزار صورت در دیدهٔ خلق می نمائیم سید ز خودی خود فنا شد والله به خدا که ما خدائیم شاه نعمت‌الله ولی : غزلیات : غزل شمارهٔ ۱۲۰۰ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/47175