روشنی خانه تویی، خانه بمگذار و مرو عشرت چون شکر ما را تو نگه دار و مرو عشوه دهد دشمن من، عشوهٔ او را مشنو جان و دلم را به غم و غصه بمسپار و مرو دشمن ما را و تو را، بهر خدا شاد مکن حیلهٔ دشمن مشنو، دوست میازار و مرو هیچ حسود از پی کس نیک نگوید صنما آنچه سزد از کرم دوست به پیش آر و مرو همچو خسان هر نفسی خویش به هر باد مده وسوسه‌ها را بزن آتش تو به یک بار و مرو مولوی : دیوان شمس : غزلیات : غزل شمارهٔ ۲۱۴۳ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/4767