تن مزن ای پسر خوش دم خوش کام بگو بهر آرام دلم، نام دلارام بگو پردهٔ من مدران و در احسان بگشا شیشهٔ دل مشکن، قصهٔ آن جام بگو ور در لطف ببستی، در اومید مبند بر سر بام برآ و ز سر بام بگو ور حدیث و صفت او شر و شوری دارد صفت این دل تنگ شررآشام بگو چون که رضوان بهشتی تو، صلایی درده چون که پیغامبر عشقی، هله، پیغام بگو آه زندانی این دام بسی بشنودیم حال مرغی که برسته‌‌ست ازین دام بگو سخن بند مگو و صفت قند بگو صفت راه مگو و ز سرانجام بگو شرح آن بحر که واگشت همه جان‌ها اوست که فزون است ز ایام و ز اعوام بگو ور تنور تو بود گرم و دعای تو قبول غم هر ممتحن سوختهٔ خام بگو شکر آن بهره که ما یافته ایم از در فضل فرصت اردست دهد، هم بر بهرام بگو وگر از عام بترسی، که سخن فاش کنی سخن خاص نهان در سخن عام بگو ور ازان نیز بترسی، هله، چون مرغ چمن دم به دم زمزمهٔ بی‌الف و لام بگو همچو اندیشه که دانی تو و دانای ضمیر سخنی بی‌نقط و بی‌مد و ادغام بگو مولوی : دیوان شمس : غزلیات : غزل شمارهٔ ۲۲۱۶ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/4840