مررت بدر فی هواه بحار رأوه بدور فی الدلال و حاروا وشاهدت ماء شابه الروح فی الصفا ویعشق ذاک الماء ما هو نار وللعشق نور لیس للشمس مثله فظل دلیل العاشقین وساروا عروس الهوی بدرتلألأ فی الدجی علیها دماء العاشقین خمار ظللت من الدنیا علی طلب الهوی اضاء لنا غیرالدیار دیار فشاهدت رکبانا قریحا مطیهم وکان لهم عند المسیر بدار فقلت لهم فی ذاک قالوا لفی الهوی لمن فر من هذا الدیار دمار وان شئت برهانا فسافر ببلدة یقال لها تبریز وهی مزار فیشتم اهل العشق من ترباته وللروح منها زخرف وسوار تروح کلیل مظلم فی هوائه وترجع مسرورا و انت نهار مولوی : دیوان شمس : غزلیات : غزل شمارهٔ ۲۲۷۴ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/4898