رها شدن بر گُرده‌ی باد است و با بی‌ثباتی سیماب‌وارِ هوا برآمدن به اعتمادِ استقامتِ بال‌های خویش؛ ورنه مسأله‌یی نیست: پرنده‌ی نوپرواز بر آسمانِ بلند سرانجام پَر باز می‌کند. جهانِ عبوس را به قواره‌ی همّتِ خود بُریدن است، آزادگی را به شهامت آزمودن است و رهایی را اقبال کردن حتا اگر زندان پناهِ ایمنِ آشیانه است و گرم‌ْجای بی‌خیالی‌ سینه‌ی مادر، حتا اگر زندان بالشِ گرمی‌ست از بافه‌ی عنکبوت و تارَکِ پیله. رهایی را شایسته بودن است حتا اگر رهایی دامِ باشه و قِرقی‌ست یا معبرِ پُردردِ پیکانی از کمانی؛ وگرنه مسأله‌یی نیست: پرنده‌ی نوپرواز بر آسمانِ بلند سرانجام پَر باز می‌کند. ۲۱ آذرِ ۱۳۵۶ نیوجرسی احمد شاملو : دشنه در دیس : پریدن گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/501204