روزی که نهالِ عمر من کنده ‌شود، و اجزام ز یک‌دگر پراکنده شود؛ گر زان‌ که صراحیی کُنند از گِل من، حالی که ز باده پُر کنی زنده شود. خیام : ترانه‌های خیام (صادق هدایت) : هرچه باداباد [۱۰۰-۷۴] : رباعی ۸۱ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/50336