عمرت تا کی به خود‌پرستی گذرد، یا در پیِ نیستی و هستی گذرد؛ می خور که چُنین عمر که غم در پی اوست آن بِهْ که به خواب یا به مستی گذرد. پایان خیام : ترانه‌های خیام (صادق هدایت) : دم را دریابیم [۱۴۳-۱۰۸] : رباعی ۱۴۳ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/50398