عمرت تا کی به خودپرستی گذرد،
یا در پیِ نیستی و هستی گذرد؛
می خور که چُنین عمر که غم در پی اوست
آن بِهْ که به خواب یا به مستی گذرد.
پایان
خیام : ترانههای خیام (صادق هدایت) : دم را دریابیم [۱۴۳-۱۰۸] : رباعی ۱۴۳
گوهرین (گنجینه های مکتوب)
https://gowharin.ir
https://gowharin.ir/gowhar/50398