بر سبزه نشست بلبل و قمری باید می سرخ چون گل حمری آری ‌می‌ سرخ‌ درخور است ‌از آنک بر سبزه نشست ‌بلبل و قمری آن سرخ میئی که گرش بربویی نشناسیش از بنفشه ی برّی آن می که سحابش اندرون بینی رخشنده‌تر از ستاره ی شعری ملک‌الشعرای بهار : غزلیات : غزلیات : شمارهٔ ۹۴ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/51382