فانی‌، کز زادن چنو سخن آرای مادر ایام شد عقیم و سترون خوشا زبن چامهٔ بدیع که باشد باغی پریاسمین و خیری و سوسن هر ورقی راکزو دو بیت نگاری گردد بیغارهٔ پرند ملوّن دیدم ازبن یک قصیده پاکی طبعش دید توان نور آفتاب ز روزن لیک من و فانی‌ایم بندهٔ ناصر آنکه سروده است این چکامهٔ متقن «‌دیر بماندم در این سرای کهن من‌» «‌تاکهنم کرد صحبت دی و بهمن‌» ملک‌الشعرای بهار : قطعات : شمارهٔ ۱۳۷ - قطعهٔ الحاقی در پاسخ فانی سمنانی گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/51526