پسر من‌! کرفک‌اندیش بوی‌، نه گناه‌اندیش‌، چه مردم تا جاودان زمان زنده نی‌، چه چیز که آن مینوی (‌است‌)‌، بایستنی‌تر (‌پاینده‌تر) که جان پدرکرفه اندیش باش بی‌آزار و به دین‌ و خوش کیش ‌باش چو باید شدن زین جهان ای پسر نگر تا به مینو چه بایسته تر نباشدکس اندر جهان دیرپای همان مینوی کرده مانده بجای ملک‌الشعرای بهار : منظومه‌ها : ارمغان بهار : فقرۀ ۲ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/51999