مردم دوستی از بنیک منشی (‌یعنی هواداری اصول‌) و خوب‌خیمی (‌یعنی خوش‌خویی‌) از خوب ایواژی (آراستگی‌) بتوان دانست‌. قسمت اخیر را طور دیگر هم می‌توان معنی کرد: خوش‌اخلاقی مردم را از خوش‌سخنی و آهنگ گفتار (آواز)‌شان می‌توان دانست‌. سر خوی‌ها، مردمان دوستی‌است نگر تا خداوند این خوی کیست کسی کش منش ره به‌بنیاد داشت بن و بیخ کار جهان یاد داشت جهان است پیشش یکی خانه‌ای نبیند در آن خانه بیگانه‌ای همه مردمان بستگان ویند زن و مرد پیوستگان ویند بجوید دلش مهر برنا و پیر که از مهر پیوند نبود گریز به خوی خوش مردم و رازشان توان راه بردن از آوازشان ملک‌الشعرای بهار : منظومه‌ها : ارمغان بهار : فقرۀ ۱۵۳ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/52109